همراه با محرم(5) خودم بزرگ شده ام ولی روحم کوچک شده است!

شبی گذشته متوجه یک موضوع مهم شدم. روحانی یک داستانی را تعریف کرد که کلا مرا به هم ریخت،خورد وخمیر شدم.
روحانی گفت: بعضی ادما خودش کوچک است ولی وروحش بزرگ است وبرخی دیگر خودش بزرگ است ولی روحش کوچک مانده است.
اصل داستان: روزی پیامبر اسلام از کوچه ای میگذشت. درکوچه چند کودک همراه با امام حسین(دوران بچه گی اش) بازی میکردند. پیامبر از میان کودکان یکی راصدا کرد وصورتش رابوسید یک دانه خرما هم به اوداد. صحابه کرام از رفتار پیامبر اسلام تعجب کردند وبرای رفع مشکل از ایشان پرسیدند که این چه کاری بود که شما کردید؟ این همه بچه یکی را محبت کردید. 

 
پیامبر گفت: این کودک روح بزرگی دارد. لطفا به رفتار توجه کنید.
صحابه کرام هم که کاروزندگی دیگه ای نداشند در گوشه ای ایستادند ومشغول رفتار وکردار کودک شدند. حالا چند دقیقه ویا چند ساعت منتظر ماندند نمیدانم، چون روحانی نگفت. اخر سر متوجه شدند این کودک دنبال امام حسین راه میرود وهروقت امام حسین قدم برمیدارد او دست در جای پای امام حسین میگذارد وخاکش ر ابر سر وصورتش میمالد. صحابه کرام از این رفتار کودک بیشتر تعجب کردند وسر هر پنج انگشت شا ن را طوری به دندان گزیدند که تا یک ماه دیگه نیازی به ناخن گیر واین چیزا نداشتند.
بله؛ بنده در کودکی درسته که با امام حسین بازی نکردم ولی سخت عاشقش بودم ودر روضه خوانی تا سر حد غش وضعف گریه میکردم. یادم هست یه عاشورا کنارپدرم نسشته بودم؛ در زمان گریز ملا صاحب طوری گریه میکردم که پدرم نه به خاطر امام حسین بلکه به خاطرگریه ای من گریه میکرد.
ولی حالا چه؟ اگه روحانی روی منبر بگه بدن امام حسین هزارو پنج صد تا تیرکمان خورد وسرش را بریدند روی نیزه زندند، توی تشت طلا گذاشتند ودر محضر یزید بردند ودر خرابه شام ... .!
هیچی! باورکنید هیچ تاثیری ندارد. خودم که گریه نمیکنم هیچ بلکه از گیریه کردن دیگران هم تعجب میکنم. زمانیکه میبنم یه نفر کنارم مثل کودکی خودم از گیریه کردن دارد غش وضعف میکند، از صحابه کرام بیشتر تعجب میکنم ولی مواظب ناخنم هستم.
اصلا این چه وضعیه؟ این چه روحی است که من دارم؟
دوست دارم زمان به عقب برگردد ومن کوچک بشم ولی روح بزرگ داشته باشم.
این روح مایه ای ابروریزی هست.