اندر احوالات لزوم استفاده از کاندوم در افغانستان!

مطلبی آقای اسلم جوادی در باره لزوم استفاده ازکاندوم را در روزنامه جامعه باز مطالعه کردم.
در این مورد میخواستم به آقای جوادی پشنهادی بکنم.
لطفا قبل از نشر چنین مطالبی با شورای علما ومخصوصا آیت الله محسنی هماهنگی های لازم را به عمل بیاروید. چرا؟ عرض میکنم.
همان طور که میدانید حضرت آیت الله محسنی دامت برکاه با علمای قم ارتباط تنگاتنگی دارند یعنی فعالیت های شورای علما با مشورت علمای قم انجام میشود.
تا همین یکسال قبل در تمام بیمارستانها ودرمانگاه های دولتی در ایران، پنج نوع عمل جلو گیری از بارداری خانمها(بچه دار شدن) به طور رایگان انجام میشد.
کاندوم وقرص که در کشوهای میز هر دکتری آماده وحاضر بود وبسته بسته رایگان پخش میشد.  گذاشتن دستگاه آی یو دی و بستن لوله رحم زنان وعقیم ساختن مردان به طور رایگان در هر بیمارستانی(فوری) انجام میشد.
اگر خانمی بچه سومش را زایمان میکرد با اخم وبد اخلاقی کارکنان بیمارستان بدرقه میشد وهمه شان میگفتند؛ دیگر نبینم بچه دار بشی. مگر کارخانه جوجه کشی راه انداختی؟!
در درمانگاه های محلی کاندوم به تنهایی کفایت نمیکرد ودکترها اصرارا هم قرص تجویز میکرد وهم کاندوم.
 واما چشم تان روز بد نبیند. از زمانیکه علما احساس کردن جمعیت مسلمین رو به کاهش هست، دیگر همه چیز خصوصی شده است.
دیگر از کاندوم،قرص،دستگاه آی یو دی، بستن لوله رحم زنان وعقیم ساختن مردان(به طور رایگان) خبری نیست. همه چیز به طور خصوصی وبا هزینه بسیار بالای آنهم به اکراه در کلینیک های خصوصی انجام میشود.
در داروخانه ها کاندوم وقرص چند برابر گران شده است. دستگاه ای یو دی با هزینه صر هزار تومانی انجام میشود. برای بستن لوله رحم زنان وعقیم ساختن مردان کلی باید توی نوبت بمانی تا انجام بشود.
در درمانگاه ها وبیمارستانها هنگام زایمان اگر بچه ششم هم باشد پرستار وکارکنان دیگر اخم نمیکنند وناراحت نمیشوند ومیگویند: مبارکه ایشالله. دوست داری هفتمی اش دخترباشه یا پسر؟
خلاصه اینکه  واضاع اصلا مناسب تبلیغ کاندوم آنهم از نوع امریکای اش نیست. جناب جوادی ما به رسانه مثل روزنامه جامعه باز نیاز داریم. توی این حیر وبیر یکی پیدا میشود یک فتوای انقلابی علیه کاندوم امریکایی وترویج کنندگانش صادر میکند وبعد هم تظاهرات ودسته بیل وکلنک وباقی ماجرا.
از ما گفتن خود دانید.

به مناسبت روز عاری از خشونت علیه زنان

خشونت علیه زنان درتمام دنیا وجود دارد. میزان ونحوه ای خشونت در نقاط دنیا متفاوت است.

در افغانستان معمولا تازمانیکه دست ویاپای یک زن بر اثر کتک زدن مردان خانواده نشکند(!) خشونت به حساب نمی آید.
در افغانستان خشونت علیه زنان پیشنه فرهنگی طولانی دارد.

یک کودک از زمان تولد تاپیری اش به طوردائم شاهد کتک زدن زنان خانواده خود میباشد واین وضعیت نسل به نسل در بین جامعه منتقل شده است ومردان امروز ما در حقیقت میراث دار اجداد پیشن خود هستند.

اگر یک مردی در برابر همسر ویا خواهر وحتی مادر خود خشونت به خرج میدهد، در ذهن خودش دارد کاری درست را انجام، یعنی اینکه این شخص از اینکه یکی از زنان خانواده را مورد لت وکوب قرار داده است احساس گناه وپشیمانی نمیکند.

بدون شک هر عملی غیر طبیعی برای انسانها عذاب وجدان در پی دارد ولی زمانیکه آن عمل، حال هر چند زشت وغیر انسانی هم باشد، تبدیل به فرهنگ جامعه بشود دیگر آن حالت کریه بودن را ازدست میدهد.

به عنوا مثال:

کودکی 5 ساله ای را در نظر بگیرید. این کودک در تمام عمرش شاهد کتک خوردن زنان بوده.

پدر کلانش مادرکلانش را در حضور او کتک زده است. عموهایش، دایی هایش وپدر خودش ومردان همسایه، هرکدام به دفعات مکرر زنان ودختران خود را در حد شکستن دست وپا وکبودی بدن وصورت موردلت وکوب قرارداده است.

این حوادث درحالی بر این کودک گذشته که حتی یک نفر نپر سیده است که گناه این زنان چه بوده وچرا مورد خشونت مردان قرار گرفته است.

حال فرض کنید این شخص به بلوغ رسیده ومیخواهد ازداوج کند وتشکیل خانواده بدهد.  تمام فجایع  علیه زنان کشور ما حاصل چنین تربیت و طرز تفکر میباشد

***

برای محو خشونت راهی طولانی در پیش داریم. مردان وزنان جامعه ای ما باید دست در دست هم بدهند وبا تربیت نسل جدید به یک زندگی مسالمت آمیز وانسانی برسند.

مردان به پسرانش باید بیاموزند که زن هم انسان است وقابل احترام وزنان باید به دخترانش بیاموزند که نباید به شوهران آینده شان اجازه بدهند که آنها رامورد خشونت قرار بدهند. دادگاه وقانون یک طرف قضیه هست وهنر زن بودن طرف دیگر قضیه. اگر ما سعی کنیم هنر زندگی کردن ومحبت را به فرزندان مان بیاموزیم، مطمئنا در آینده جامعه ای سالم وشادابی خواهیم داشت.

به هر حال برای جامعه ای عاری از خشونت راه درازی در پیش است. جامعه ای ما با حرف قشنگ و واژه های قشنگ درست نمیشود، باید همه باهم، زن ومرد کمرهمت ببندیم وبا تربیت نسل جدید وظیفه خود را انجام دهیم.

به امید روزی که هیج مردی وهیچ زنی توسط شریک زندگی اش مورد اذیت وآزار قرار نگیرد.

زگهواره تاگور دانش بجوی

پسرانم  در پی کسب علم.

بزرگه اول دبیرستان میرود.

کوچیکه پیش از دبستان میرود.