زادگاهم«قول خوبان» قسمت اول، کودکان زادگاهم

اشاره:

قول خوبان زادگاهم یکی از قریه جات خوات است. خوات را برخی مربوط به بهسود وبرخی دیگر مربوط به ناهور میدانند، یعنی ما هم بهسودی هستیم وهم ناهوری ولی وابسته به ولسوالی ناهور میباشیم.

سال گذشته سه نفر از جوانان داشجو  جهت گرفتن تذکره به داخل افغانستان سفر کردند وطی این سفر تعداد عکس از زادگاهم قول خوبان باخود آورده اند. این عکسها برای من که 25سال زادگاهم را ندیده ام بسیار جالب است وهرکدام از تصویرشرح مفصلی دارد که سعی میکنم درتوان خود این عکسها ومکانها را برای خوانندگان توضیح بدهم. لطفا با من همراه باشید.

کودکان زادگاهم

تصویربالا مربوط به کودکان زادگاهم میباشد. با دیدن این تصویر بی گدار یاد کودکی های خودم افتادم. در روستای من بعد از25 سال وداشتن 12 سال حکومت ودولت قانونی هیچ چیز تغییر نکرده واین کودکان همچنان در فقر وتنگدستی روزگار میگذارنند.

 در بهار سال1368 زمانیکه وارد خاک ایران وساکن شهرستان قرچک شدم، قرچک فقط نامی شهر را با خود داشت وهیچ نشانه ای از شهر وامکانات شهری وجود نداشت. بزرگترین خیابان آسفالته این شهر به طول دوکیلومتر بود. در کل شهر به ندرت ساختمان دوطبقه به چشم میخورد. 90 درصد منازل حمام نداشتند ومردم ازحمام های شهری استفاده میکردند.

اکنون با گذشت 25 سال قرچک تبدیل به شهرستان شده ودر مجلس ایران نماینده مستقل دارد. درکوچه وپس کوچه های این شهر ساختمان های تا ده طبقه با امکانات قابل قبول ساخته شده است.اکثر مردم ماشین شخصی دارند ودورترین روستای این شهر دارای اب، برق، گاز، تلفن وجاده آسفالت میباشد.

شاید مقایسه این دو مکان کار منطقی نباشد ولی من فکر میکنم بخشی از این فقر وتنگدستی حاصل بی کفایتی دولت کرزی ودارو دسته اش میباشد.

درکل روستای من هیچ کمک دولتی به چشم نمیخورد وچاه پخته کاری شده هم از مهرومحبت انسانهای بشردوست هست.

کودکان زادگاهم آینده سازان کشورم هستند. آنهاحق دارند ازکمک های دولتی بهره مند شوند.

نسل من سوخت ودود شد. عده ای درجنگ های داخلی کشته شدند وعده ای دیگر به خارج مهاجرت کردند وآنهای که ماندند بدترین روزگار را تجربه کردند اما نسل جدید دل به دولت خوش کرده اند دولتی که طی 12 سال زمداری حتی یک سوزن به این کودکان کمک نکرده است. ازاینکه 10 سال قبل به کرزی رای دادم احساس شرم دارم.