لطف الله لطیف ومحمد سرور رجایی، دوقولوهای غیر مشابه!

اشاره:!
جمعه شب 24دی ماه 1389ساعت20:15 از شبکه اول جمهوری اسلامی ایران، مستندی پخش شد به عنوان ارباب"تفرقه"!
در این مستند38 دقیقه ای برنامه های خبرگزاری بی بی سی ازنگاه حکومت ایران نقد وبررسی شد.
قصد نقد وبررسی این فیلم مستند را ندارم زیرا عقیده دارم که اگر انگلستان روباه پیر هست، بدون شک حکومت اسلامی  ایران روباه جوان میباشد و آنچه که مرا وادار کرد تا این مطلب مختصر را تحریر کنم موضوع گیری محمد سرور رجایی مسئول خانه ادبیات کودکان افغانستان در تهران ودبیر مجله فرخار بود که در این فیلم مستندپخش شد.
در ددقیقه 12 این مستند گزارش گر به سراغ سرور رجایی میرود ونظر اورا در باره ای برنامه های خبرگزاری بی بی سی میپرسد.  
سرور رجایی  میگوید: مسئول بخش فارسی بی بی سی شخصی است بنام لطف الله لطیف که از افراد کمونیست های سابق افغانستان میباشد. وهمزمان با پیروزی مجاهدین ابتدا به شوروی پناهنده شد وبعد هم راهی غرب میشود ودر خبرگزاری بی بی سی به عنوان سرپرست بخش پشتو ودری مشغول به کار میشود. به عقیده محمد سرور رجایی شخص لطف الله لطیف نه به عنوان یک فردی از جامعه افغانستان، بلکه یک رانده شده ازمردم افغانستان میباشد واز ازمان تصدی بر بخشی از خبرگزاری بی بی سی در حال عقده گشایی وانتقام از مردم خود میباشد. در باره لطف ا لله لطیف تمام اطلاعاتی که میتوان یافت در یک سایتی بنام آریانا نت در  تاریخ: چهارشنبه ۲۳ دلو ۱۳۸۷به قلم شخصی بنام بیژن حق جو  تحریر ونشر شده است.
محمد سرو رجایی کیست؟
سرور رجایی در سال 1343در شهر کابل متولد شد ودر سال 1373 وهمزمان با تغییرو تحولات افغانستان مانند لطف الله لطیف مجبور به مهاجرت شد اما برخلاف لطیف او به ایران پناهنده شد ودر ایران تا مقطع لیسانس ادیبات تحصیل کرد وحالا هم مسئول خانه ادبیات کودکان افغانستان در تهران، در حوزه هنری یکی از زیر مجموعه های وزارت ارشاد جمهوری اسلامی ایران مشغول به کار است. ومجله فرخار را مدریت میکند.
واقعیت چیست؟
آنچه ملموس به نظر میرسد این است که هردوی این هموطن تا پیروزی مجاهدین درافغانستان بوده اند وتقریبا همزمان از افغانستان خارج شده اند وهردوی آنها در یک نهاد دولتی در یک کشور خارجی مشغول هستند وحکومت کشور های انگلیس وایران، آنهارا به عنوان اشخاص قابل اعتماد ونماینده افکار عمومی افغانستان میدانند. اولی یک پشتون که در یک خبر گزاری دولتی در لندن ودومی یک هزاره در تهران قلب جهان اسلام که گزارش گر صراحتا" تاکید میکند که این شخص نمایند افگار مردم افغانستان میباشد.
اهمیت موضوع
 شما خواننده گرامی اگر تا اینجای مطلب را دنبال کرده باشید حتما" این سئوالات برای تان ایجاد شده است که: این همه مقدمه برای چه؟ مگر انتقاد از شخصی مانند لطیف دارای اشکال هست؟ مگر او غیر از انچه که رجایی میگوید هست؟ مگر او یک پشتون متعصب ونزاد پرست نیست؟ مگر او نوکر بیگانه ودر خدمت بیگانه نیست؟!

در اینجا چند فرضیه را دنبال میکنیم.
 فرض میکنیم که لطیف یک مزدور به تمام معنی است! اواز مردم خود بریده ودر حال انتقام گرفتن از ملت خود میباشد. او یک خائین به تمام معنی است. اگر تمام این فرضیات صحیح باشد باز هم سئوالی که باید پاسخ داده شود این است که: چرا چنین حرف  های در یک رسانه بیگانه مانند شبکه دولتی جمهوری اسلامی ایران، آنهم توسط یک شخص فرهنگی مهاجر هزاره! بیان شود؟ این درحالی است که حکومت افغانستان دارای سفارت ومردم افغانستان دارای نماینده معتبر در تهران هستند. حال به نظر شما محمد سرور رجایی در دام اطلاعلات ایران افتاده است؟ ویا از روی ساده لوحی وشاید هم برای شهرت طلبی تن به چنین مصاحبه وگفتگوی احمقانه داده است؟!
منافع ملی چیست؟
در نگاه اول سخنان آقای رجایی یک روشنگری ودفاع از اقلیت هزاره به نظر میرسد. او وسازندگان چنین فیلم های به خوبی میدانند که مردم هزاره دلی خوشی از قوم پشتون ندارد ودر تمام عرصه های تاریخی وفعلی مورد بی مهری برادران بزرگتر خود قرار میگیرند، اما باید از امثال رجایی ها پرسیده شود که براستی منافع ملی مردم افغانستان چیست؟ هم اکنون مردم افغانستان دارای ده ها شبکه تلویزیونی اعم از دولتی وخصوصی میباشند وصد ها روزنامه ومجله وده ها سایت وخبرگزاری وده ها هزار وبلاگ در فضای مجازی موجود میباشد وکه هرکدام را که برای سخن گفتن انتخاب کنیم صدای مان به گوش شنونده های واقعی ومردم مظلوم کشور مان میرسد. واگر انگلیس(روباه پیر) با شعار تفرقه بینداز حکومت کن! سالها بر مستضعفان جهان حکمرانی کرده است، آیا حکومت اسلامی ایران(روباه جوان) با ساختن چنین فیلم های وگرفتن چنین مصاحبه های از شخصیت های مانند رجایی ها همان سیاست را دنبال نمیکند؟
عواقب چنین مصاحبه :
نگارنده خود یک هزاره هستم ودلی خوشی از قوم پشتون ندارم وزما نیکه کتاب سراوج التواریخ شاهکار فیض محمد کاتب را باز میکنم ومیخوانم دلم آنفدر میسوزد وجیگرم آتیش میگرد که اگر خون یک پشتون مانند لطیف را بنوشم باز هم دلم خنک نمیشود. اما از طرفی اصلا" دلم نمیخواهد که برای گفتن حرف هایم وگشودن عقده های فروخورده ام دست به دامان یک کشور بیگانه وحکومت بیگانه حال انگلیس کافر باشد ویا  ایران اسلامی بشوم که چنین کاری خیانت به ملت، دولت ومردمم وافتادن در دام جاسوسان اجانب میباشد. وعواقبی بسیار خطر ناکی را اول برای جامعه هزاره که درحال پیشرفت های علمی در داخل کشور میباشند ودر صدد هستند تا چهره ای واقعی خود که همان صلح طلبی وقبولاندن  منطق واستید لال های انسانی هستند میباشند. دوم این خطرات با عث کدورت بیشتر بین اقوام موجود ودر نهایت تشدید اختلاف وباعث بی اعتمادی درتمام افغانستان میشود.